Jest czwartek i masz dziś wolne – jest święto państwowe. W końcu możesz wstać trochę później, odetchnąć od ciągłego biegu i oddać się jakimś przyjemnościom. Zaparz sobie herbatę, usiądź wygodnie z książką albo kolejnym odcinkiem serialu i odpocznij. Jak zacznie Ci się już nudzić w domu to wyjdź na spacer, zajdź do jakiejś dobrej cukierni i pozbieraj ostatnie czerwone liście, które już zdążyły pospadać z drzew. A może zatrzymasz się na chwilę? Zostaw gdzieś z boku wszystko co Cię rozprasza i pomyśl o tym co działo się tak dawno, a może wcale nie….
12.11.1918
„Zawieszenie broni. No i co z tego? My tu dalej prowadzimy walkę. Ostatnio już zaczęłam trochę wątpić w to wszystko, ale przecież to moje kochane miasto. To te piękne uliczki, wszystkie moje wspomnienia, przyjaciele. Całe moje życie to to miasto. Walczę więc o to by pozostało moje, o jego zabytki i kulturę, która pomimo tego wszystkiego nadal trwa. Dzisiaj rano była zbiórka i odparliśmy kolejny atak – zachodnia część miasta już odbita z rąk Ukraińców. Poznałam dzisiaj tego małego Jasia, a jaki on dumny i waleczny! Ma 9 lat. Powinien grać w piłkę z moimi braćmi….”
14.11.1918
„Atakowali samo serce miasta, ale my się nie damy. Lwów musi pozostać w naszych rękach i granicach nowej Polski. Bo jak to inaczej? Moja drużynowa mówi, że już niedługo i będzie po wszystkim, ale moim zdaniem jeszcze długo będziemy się bili. Zaczyna robić się coraz chłodniej, a trzymanie okropnie zimnych karabinów nie polepsza sprawy. Ale przecież dobrze wiem po co to wszystko!”
19.11.1918
„Straszny ból głośny krzyk
Znowu życie utracono
Zginął tak jak wielu z nich
Za swą wolność upragnioną
Miał na piersi szary krzyż
I zaledwie 10 lat
Był harcerzem tak jak ty
I tak samo kochał świat….”
22.11.1918
„Otoczyli nas. Jest coraz ciężej. Straciłam już tylu kolegów, a niektórzy byli młodsi ode mnie…. W nocy złożyłam przyrzeczenie. Teraz już na pewno się nie poddam.”
Oblężenie Lwowa skończyło się w maju 1919 roku. Miasto pozostało w rękach polaków. Jego młodzi obrońcy zostali nazwani orlętami. Orlętami lwowskimi. W momencie zagrożenia ochoczo podjęli się służby, doskonale wiedząc jaką cenę może nieść za sobą ich decyzja. Pomagali w odbijaniu miasta z rąk oddziałów ukraińskich, a w czasie wojny polsko-bolszewickiej bronili go też przed Armią Czerwoną. Prawie półtora tysiąca młodych ludzi – uczniów, studentów, harcerzy, potrafiło złapać za karabin i walczyć o polskość. O miasto, będące ośrodkiem polskiej kultury, która mimo czasu zaborów przetrwała tam. Marzyli o życiu w wolnym kraju. W czasie oblężenia brakowało im jedzenia, wody, elektryczności – pół roku bronili otoczonego ze wszystkich stron miasta. Wielu z nich zginęło – pochowano ich na cmentarzu Łyczakowskim w części przeznaczonej dla Obrońców Lwowa, prawdziwych bohaterów. Większość z nich nie była wiele starsza od Ciebie, a może nawet młodsza. Dzisiaj nie musisz chwytać za broń, ale pamiętaj o naszej harcerskiej służbie i bądź wierna naszym ideałom. To prawdziwe wyzwanie, ale spróbuj mu podołać….
Przeczytaj słowa tej piosenki. Pomyśl chwilę nad tym czy naprawdę doceniasz to co masz wokół siebie i ludzi, którzy Cię otaczają. Czy nasza ojczyzna jest Ci bliska tak samo jak Orlętom?
„Mogli odejść mogli uciec w swoje jutro
Nikt by słowa wypowiedzieć nie był śmiał
Lecz zostali chociaż było im tak trudno
Gdy za pierwszym strzałem padał drugi strzał
To dla Polski tej czuwali dniem i nocą
Polski sztandar osłaniali piersią swą
I odeszli kiedy wzięto ich przemocą
Aby w ziemię wtopić całą duszę swą
Niech im pokłon odda nasze pokolenie
Tym co umrzeć tam musieli mimo snów
I gdy przyjdą by podeptać nam marzenia
Polski sztandar osłonimy piersią znów
Harcerze którym słowa na ustach zamierały
Harcerki którym uśmiech zabrał wojny czas
Jak ptaki po przestworzach losu szybowały
By upaść jak puszczony bez pamięci głaz”
Tekst przygotowany przez naszą przyboczną wędr. Marysię Koperwas
